Na een eerste ep in het kielzog van de single Wound Me en een tournee langs onder meer Parijs en Londen nam de Luikse band Fastlane Candies in 2013 het album Telenovelas op. Bijna honderd concerten later (Les Nuits Botanique, Les Ardentes, Brussels Summer Festival, Francofolies enz.) borg de groep in 2015 de gitaren en synthesizers op om zich op andere projecten te storten: Alexis was in de weer met de groep Mini Sultan en schreef twee boeken, Laurent hield zich bezig met lofi instrumentale electro. Het was ook een tijd om nieuwe horizonten te exploreren. Beetje bij beetje ontstonden er composities met een andere sound: minder folky, synthetischer en schriller, zonder dat de band afstand nam van zijn pop-DNA. Fastlane Candies is weer helemaal terug en heeft net Polygene afgewerkt, een nieuwe plaat vol synthesizers en drummachines, in februari 2019 uitgebracht door Freaksville Records. De Luikenaren verdwenen van de radar om weer aansluiting te vinden met hun wortels en te experimenteren met nieuwe manieren van componeren. De groep wilde het hele proces onder controle houden, van preproductie over arrangementen tot artistieke leiding. De opnamen vonden plaats in Studio 5 (waar ze altijd al opnamen) onder begeleiding van Maxime Wathieu (The Mash, Turquoise). Het is een meertalige plaat geworden met diverse invloeden: Polygene gaat van koude melancholie tot poppy uitbundigheid. De meer voor de hand liggende songs, in de lijn van de vorige singles, gaan hand in hand met meer uitgewerkte tracks, vol donkere en hypnotiserende sferen, op de grens tussen cold wave en psychedelica. Polygene, gemasterd door Gilles Martin (van de Parijse Farside Studio), neemt je mee naar uiteenlopende contreien, van zwarte zandstranden tot zonnige open plekken, met afwisselend melancholische mijmeringen en synthetische popminiaturen.